Żywi, skazani na dożywocie

Alzheimer jest jak kara dożywotniego więzienia, tylko nikt nie wie na jak długo
 

Wspólczuję tym co borykają się z tą chorobą, wiem doskonale, jak ona wygląda, jak wygląda życie osoby chorej i niestety nie umiem nikogo pocieszyć. Najgorsze jest to, że społeczna świadomość potworności tej choroby jest tak przerażająco niska, że właściwie żadna. U ludzi Alzheimer wywołuje niewiarygodnie płytkie skojarzenia, przede wszystkim takie, że chory ma problemy z pamięcią, zapomina, gdzie zostawił klucze i nie pamięta, kiedy się urodził itp, są to pierwsze objawy, często jeszcze na długo przed zdiagnozowaniem. Ta nieświadomość i brak zrozumienia boli. Boli to, że ludzie nie mają pojęcia, jak cierpliwą, opanowaną, nadludzko silną osobą trzeba być, żeby opiekowac się chorym, jak bardzo trzeba się poświęcić,  rozstać z własnym życiem. Tak, jak osoba chora w 100 procentach uzależniona od opiekuna, tak też życie opiekuna staje się całkowicie uzależnione i podporządkowane osobie chorej. Ta choroba jest tak okrutna, że jeżeli ktoś nie widział tego na własne oczy, myślę, nie jest w stanie sobie nawet wyobrazić tej potworności. Mam w sobie nieskończone pokłady szacunku dla opiekunów osób chorych na Alzheimera, zwłaszcza w ostatnich momentach choroby. 

Niestety, ciesząca się nieustającym dobrym samopoczuciem zbieranina cynicznych "przedstawicieli narodu" z Wiejskiej za pieniądze podatnika całą swoją energię i czas poświęca na swoje polityczne gierki, utrzymywanie się na stołkach oraz zaglądanie Polakom do łóżek i grzebaniem im w majtkach, tudzież na debatowanie o koniecznosci zmuszania kobiet do rodzenia upośledzonych i ciężko chorych dzieci w imię swoich interesów politycznych i w imię wyższości dobra życia zarodka od życia dorosłych, świadomych, wyposażonych w uczucia i obarczonych przez państwo zobowiązaniami osób. To samo państwo, które zmusza kobiety do rodzenia chorych dzieci, później takie chore osoby i ich rodziny spycha na margines społeczeństwa, nie, nie na margines - na śmietnik. Chodzi tu o system pomocy, opieki, o zasiłki, dostęp do leków, stopień ich refundacji itd. Przecież dużo łatwiej jest drzeć się z mównicy sejmowej o mordowaniu dzieci nienarodzonych, niż wziąć się do pracy nad stworzeniem kompleksowego systemu pomocy osobom chorym na tak straszne choroby, jak Alzheimer oraz ich rodzinom, które zostawione są samym sobie. Dobro narodu i jakość życia ludzi jest ostatnią rzeczą, która interesowała i interesuje kolejnych rządzących, a chorych na Alzheimera jest coraz więcej.