Powiedziała DOŚĆ...i co dalej?

Po prawie 20 latach z panem i władcą, który tylko wymagał, Alicja powiedziała DOŚĆ. Nie, nie zrobiła tego z dnia na dzień, jej przemiana trwała prawie 2 lata. Teraz wie, że potrzebowała tego czasu, aby zaakceptować fakt, że nie kocha. Wydawało jej się, że jest za "stara", aby robić cokolwiek pochopnie. Dała czas emocjom. Walczyła dopóki nie popodcinał jej wszystkich skrzydeł, które jeszcze wtedy miała. Jedno co wie dzisiaj, to to, że wycofała się, bo przestała go kochać. TAK PO PROSTU. Wiedziała, że nie wystarczy odkryć, że się nie kocha. Na to miała dość dużo czasu i powodów, dla których mogła zakończyć to małżeństwo. Wie również, że do czasu kiedy czuła miłość do swojego męża, była w stanie wiele zrobić, znieść, co mogłoby tchnąć życie w ich relację. Niestety trupa nie da się reanimować.
Ona psycholog na etacie i "dbacz”, któremu zależało, więcej się musiała tylko "gimnastykować".. A on ? Jemu nie musiało zależeć? Kiedy kobieta ma prawo powiedzieć – nie i już? I jakie są granice? Czego nie spróbowała, aby ratować jeszcze to co zostało? Przeszła przez etap rozpaczy, żalu, bólu, nadziei, aż po wściekłość.I po co? skoro on sądził, że ona zawsze będzie "o krok za nim". Przyzwyczaiła go do wygodnego, poukładanego życia, co sobie często dziś jeszcze zarzuca. Wiele lat, chyba ze strachu odpuszczała, nie wymagała, udawała, że tak jest normalnie, żyła w zawieszeniu, utwierdzając swojego męża, że taka sytuacja jej odpowiada. Później przyszedł czas na proszenie, angażowanie, wymuszanie....Alicja to zaliczyła. W końcu przyszedł taki moment, że przestała...

Rozumiem świetnie zjawisko „wymarcia” miłości, kiedy to drugi człowiek - to zabrzmi okrutnie - nie jest już do niczego potrzebny, bo swoją obecnością tylko wkurza i przeszkadza. Zaburza porządek. Nie jest uczestnikiem, nie jest współodpowiedzialny, nie stara się, nie zależy mu na niczym, tylko na siedzeniu przed kompem, telewizją, czymkolwiek, byle ruszać się nie trzeba było. Cele..? Cele ma tylko ona – wyjechać z dzieckiem, zobaczyć coś, przeżyć, a on krzyczy – po co, co znów wymyślasz?

Sytuacja kiedy aktywny małżonek bierze coraz więcej obowiązków na siebie, coraz więcej "daje radę”, bo też stara się "dla związku”, żeby zapracowanego, czy też zmęczonego od pracy partnera odciążyć, bo o to prosi.... doprowadza do tego, że można wniosek łatwo wysnuć .. czysto praktyczny.. Bo rodzina prócz miłości wzajemnej musi też funkcjonować. Zobaczcie… do rozstań prowadzą zaburzenia "funkcji" rodziny ! A miłość – to nieco dalszy plan. Na jej brak można chyba przymknąć oko, jeśli funkcjonuje wszystko jak trzeba. Ale kobieta mówi – "nie był i nie jest mi oparciem, czuję się jak wół, który jeszcze krytyki musi znosić. Mam dość, sama będę szczęśliwsza i spokojniejsza. Zdrowsza. Tak, tego chcę",  To się nie dzieje w tydzień. To trwa latami… A szukanie winy, branie jej na siebie, żal, że się nie dało rady, że nic nie potrafiło z tym zrobić? Z tym trzeba chyba żyć. Bo odpowiedzialność pozostaje. Tu w życiu bieżącym chcą o prostu zasypiać spokojnie.. Czy mają do tego prawo?


Teraz Alicja jest spokojna, świadoma i wierzy, że to co przyjdzie "po" będzie wyjątkowe. Doskonale ją rozumiem, życzę jej, aby dokonała właściwego wyboru.