"nie chcę, ale muszę"

Jak wynika z Badania Satysfakcji z Pracy* przeprowadzonego przez firmę Sedlak&Sedlak w której brało udział  5 tys. osób, wynika iż 1/4 Polaków nie lubi swojej pracy, 1/3 jest z niej zadowolona, ale aż 43 proc. nie wie czy lubi swoją pracę i uważa że praca nie daje im tego, czego oczekują, ale wiedzą, że niełatwo byłoby znaleźć lepszą .. Ale tak wysoki procent osób o ambiwalentnym podejściu do tego czym i gdzie się zajmuje, nie jest dobrym sygnałem. W pracy spędzamy 1/3 doby. Niedobrze, jeżeli jest to jej najgorsza część. Skutki łatwo sobie wyobrazić - przemęczenie, apatia, podenerwowanie, brak chęci do życia i działania, a nic tak nie podcina skrzydeł jak przewlekły stres.

Po dobrym 2008 r kiedy to kandydaci dyktowali warunki, nastapiło pogorszenie nastrojów wśród pracowników bo nastapiło spowolnienie gospodarcze.  Skutki kryzysu finansowego w USA, który rozlał się na Europę zaczęły być odczuwalne. Firmy zaczęły wstrzymywać podwyżki i przycinać budżet który pierwotnie był przewidziany na rozwój pracowników i tworzenie miejsc pracy. Zaczęły się zwolnienia grupowe, a napięcie rosło. W połowie zeszłego roku sytuacja na rynku pracy ciągle była trudna. Obecnie sytuacja lekko się poprawia, ale bezrobocie wciąż jest wysokie, a takie nastroje nie sprzyjają więc narzekaniu na pracę, a tym bardziej o zamianie jej na inną. Nauczyliśmy się zaciskać zęby i robić rzeczy, których nie chcemy, w firmach, których nie lubimy.

 I od początku dnia, po otwarciu oczu obowiązuje zasada -  "nie chcę, ale muszę". Znajdujemy się jak zwierzę w potrzasku i  dominuje w nas wrażenie iż nie mamy kontroli nad własnym życiem, że nic od nas nie zależy. 

Przez takie nastawienie każde nowe wyzwanie zawodowe zamiast być szansą staje się jakby zagrożeniem. Jak pójdzie dobrze,  zamiast satysfakcji mamy tylko poczucie ulgi ze się udało, jeżeli coś nie wypali poczucie zagrozenia wzrasta, nasila się stres. A każdego dnia po wyjściu z pracy, choć nie wydarzyło się nic specjalnego, odnosimy wrażenie, ze pracowaliśmy fizycznie przy zwałce węgla, więc po powrocie w domowe pielesze starcza tylko sił na włączenie telewizora i leżenie na kanapie. Na pozostałe aktywności nie ma się chęci. W tym błędnym kole potrafimy przetrwać bardzo dlugo, z  jednej strony bardzo się męczymy, z drugiej nie mamy siły, żeby szukać alternatyw.

                              
                              Niestety, bywa i tak......

A Wy, czy macie jakieś wasze, specyficzne sposoby aby polubieć waszą pracę i to co robicie? 

promuj