Zaczęło się od "ruskiej trumny" i poszłooooooooooooo

Robert Krasowski w świątecznym numerze POLITYKI:

"W Smoleńsku rozbił się się samolot z prezydentem na pokładzie. I nagle ujawniła się długo oczekiwana różnica. Bo połowa Polaków uznała, że to było wielkie POLITYCZNE WYDARZENIE, druga, że to była wielka LUDZKA TRAGEDIA. I to wystarczyło. Jedna strona zobaczyła naprzeciw siebie narodowych nihilistów. Druga narodowych szaleńców".

Źródło:

Polacy - zdaniem Krasowskiego - od czasów rozbiorów prowadzą wewnętrzną wojnę. Jego zdaniem dziś, tak jak przed laty, istnieją dwie Polski. Pierwsza jest pragmatyczna - popiera  PO, druga jest romantyczna - stoi za Kaczyńskim, ale może go porzucić, gdy tylko jego pozycja osłabnie. Bo Kaczyński bynajmniej nie wymyślił "Polski Smoleńskiej". Ona zawsze była. Tyle że teraz wyraża się poprzez swój stosunek do smoleńskiej tragedii. Prezes PiS jest więc rzecznikiem "Polski romantycznej", ale nie jej twórcą..... Możnaby bez zastrzeżeń się pod tym podpisać gdyby dotyczyło poglądów czy idei, ale w tej konkretnej sytuacji kiedy jedna strona za wszelką cenę szuka - wbrew zdrowemu rozsądkowi, faktom i prawom fizyki - argumentów mających udowodnić teorię "zamaszystą", i na dodatek obarczając "ONYCH" odpowiedzialnością za tę tragedię, łącznie z oskarżeniami najcięższymi - o zdradę, spisek czy organizację zamachu - trudno zachować spokój. Jeśli takimi oskarżeniami wymachuje się jak cepem i traktuje się je jak oręż w walce politycznej to nie można oczekiwać od strony drugiej, że dostawszy kopa w prawy półdupek z pokorą nastawi lewy.

Nigdy nie akceptowałam polityki obu braci polegającej na intrygowaniu, naciąganiu demokracji aż do pęknięcia, opierającej się na zasadzie, że cel uświęca środki, tym bardziej, że i cel często parszywy był. Ale katastrofą byłam - jak miliony innych Polaków - autentycznie wstrząśnięta i przepełniona serdecznym wspóczuciem dla tych, którym ofiary były bliższe niż mnie. A potem niektórzy z tych, których tym współczuciem objęłam, zaczęli go nadużywać. I tak nadużywali i nadużywali, aż wreszcie ono się wyczerpało i pozostał żal za spaskudzenie czegoś, co na taką paskudę nie zasługiwało - bo nie byłam w tym swoim współczująco-pojednawczym nastroju odosobniona, o nie. Takich jak ja było mnóstwo!! 

Wtedy nie zastanawiałam się nad tym czy zginęło w niej więcej lewych, prawych czy środkowych i jaki to może mieć wpływ na politykę. Bo tam, pod Smoleńskiem, zginęli po prostu LUDZIE, na dodatek nie anonimowi i za pomocą telewizji często goszczący w naszych domach. Przestało być ważne czy się z nimi zgadzałam czy nie, czy oddałabym na nich swój głos itd. Ale w miarę eskalacji oskarżeń, w miarę mnożenia się różnych posądzeń i odjechanych teorii trotylowo-helowych, w miarę przybierania na siłę agresji i podłości coś się we mnie zaczęło buntować i coś się we mnie złamało - bo, choć nie osobiście, ale to wszystko dotyczy również mnie. A ja nie będę nastawiała drugiego półdupka do kopania. I największy żal ma się do tych, którzy nie pozwalają nam być dobrymi ludźmi. Tu zrodziła się nadzieja, że ta straszliwa katastrofa urodzi coś dobrego, przyczyni się do złagodzenia nastrojów, że Polak dostrzeże Polaka w Polaku, człowieka w człowieku... jak bardzo się myliłam widać na codzień. A zaczęło się od "ruskiej trumny"  i poszłoooooooooooooooo

 

PROMUJ

Witam poświątecznie i przypominam zwłaszcza tym w Polsce jak wyglada zielona trawka ha ha ha ha