"4 czerwca 1989 roku skończył się w Polsce komunizm"

4 czerwca - data jest synonimem I tury wyborów parlamentarnych, będących wynikiem ustaleń Okrągłego Stołu. Dla PiS 4 czerwca, to rocznica "obalenia rzadu J.Olszewskiego"w 3 lata później, w 1992 roku. Dla nich rząd nie upadł, ale "został obalony" i dlatego ten dzień obchodzą jaką dzień klęski. Nie wiem czy nie jest w tym słuszność, bo od tamtego czasu żadna "prawicowa" partia ani u wladzy nie była, ani już raczej nie będzie. Ileż to "klęsk" ci "patrioci" mają do obchodzenia!!! Z pewnością za następne 20 lat nadal będą się żywić tym mitem i pielęgnować legendę po tamtym, dalece nieudolnym, by nie powiedzieć fatalnym rządzie, bo nie ma innych legend. Bezpośrednią przyczyną jednego z najpoważniejszych kryzysów młodej polskiej demokracji po 1989 roku była sprawa lustracji przeprowadzonej przez ówczesnego szefa MSW - A.Macierewicza. 

Dla przypomnienia.

O zatwierdzeniu rządu Olszewskiego zadecydowały głosy PSL. Ale był to rząd niespójny. Resortami gospodarczymi kierowali nie ministrowie, ale kierownicy resortów, którzy nie mieli nawet niezbędnych kompetencji koniecznych do podpisywania dokumentów. Prywatyzacja, będąca ważnym kierunkiem działań poprzednich rządów Mazowieckiego i Bieleckiego, praktycznie stanęła w miejscu. Ministrowie podawali się do dymisji. Ten rząd, by przetrwać, musiał za wszelką siłę poszerzyć swoją bazę. Rozpoczął więc rozmowy z  UD + KLD + Polskim Programem Gospodarczym. Ten pomysł poszerzenia koalicji rządowej znalazł mocne poparcie prezesa PC - Jarosława Kaczyńskiego. Sam do rządu nie wszedł, bo jego stosunki z premierem były "napięte". Ale było tajemnicą Poliszynela, iż chętnie zastąpiłby Olszewskiego swoim bratem. Wkrótce, po upadku rządu zwolennicy Olszewskiego wyszli z klubu PC, tworząc Ruch dla Rzeczpospolitej. Tadeusz Mazowiecki, wiedział, że ten rząd kraju z kryzysu nie wyprowadzi, złożono więc w maju wotum nieufności, ale w tym dniu Sejm przyjął projekt uchwały lustracyjnej, który zaproponował poseł trzyosobowego koła UPR Janusz Korwin-Mikke, w porozumieniu z ministrem spraw wewnętrznych - o ironio!!! - A.Macierewiczem, ktory od miesięcy przygotowywał się do lustracji.

W czwartek 4 czerwca 1992 r. w Sejmie odbyła się debata nad budżetem,  ktora została przez media niemal przemilczana, bo do Sejmu przywieziono "teczki" przygotowane przez Macierewicza, który twierdził, że nie jest to lista agentów, lecz jedynie "zasoby archiwalne" byłej bezpieki, ale nieoficjalnie twierdził, że ma 100-procentową pewność, że osoby na liście agentami były. Wśród nich prezydent, marszałek Sejmu i prezes pro-lustracyjnego klubu KPN Leszek Moczulski. Bliscy Olszewskiego proponowali posłom klubu KPN by się pozbyli swego lidera i dołączyli do koalicji. Gdyby tak się stało, rząd zyskałby większość i był ocalony.  Posłowie ZChN, wcześniej popierający rząd Olszewskiego i lustrację, byli zszokowani tym, że na liście Macierewicza znalazło się nazwisko ich lidera Wiesława Chrzanowskiego, który został później oczyszczony przez sąd lustracyjny, podobnie jak wielu innych posłów z listy. Późnym wieczorem do Sejmu przyjechał sam prezydent Wałęsa i złożył własny wniosek o odwołanie rządu. Głosowany był już po północy. 273 posłów było za odwołaniem, 119 przeciw, a 33 wstrzymało się od głosu.  Rząd UPADŁ, a jego niezbyt wielkie dokonania zaczęły obrastać legendą.

Ciekawe jak urośnie legenda dzisiaj, bo PiS ma przedstawić swoją "kolejną" wersję. Ale bajka jest tylko bajką, niezależnie od wieku odbiorcy. Obalenie komunizmu w 1989 i upadek rządu Jana Olszewskiego to dla przeciętnego Polaka radosne wydarzenia ostatnich dwóch dekad. To był upadek rządu nieudacznika sterowanego przez innego nieudacznika, podnoszony przez obu do rangi tragedii narodowej. Ciekawe czy dzisiaj Absmak opowie o teczkach tatusia, swojej i drugiej połowy leżącej na Wawelu. Nie dziwi już nic. PiS ma swoją wersję wszystkiego i czego by nie wymyślili nie zmieni to faktu, że wersja "nocy teczek" była i jest tylko jedna - o cynicznej, mściwej i wiecznie ryjącej małej mendzie oraz jego koleżkom zaledwie 3 lata po upadku komuny zamarzył się pucz i nowa - tym razem własna - dyktatura. I do dziś o tym marzy i do tego podżega. Ale szans, na owo ziszczenie się marzeń, ma jakieś dwadzieścia parę procent... I to - zarówno - teraz, jak i dwadzieścia lat temu. 

 PROMUJ NOTKĘ